Manuel Espiña e os LGBT

            A poboación LGBT (lesbianas, gays, bisexuais e transexuais), como tantos outros, temos motivos para estar agradecidos ó recentemente falecido Manuel Espiña.

Seríamos desleais se non lembráramos que tivo (en compañía de outros sacerdotes e ex-sacerdotes) a valentía de asinar un manifesto reivindicativo redactado polo colectivo lgbt  “Milhomes” da Coruña “Milhomes”.

Para entender o gran nivel do seu compromiso so hai que lembrar que nos últimos anos a actitude da Igrexa Católica ten sido hostil e belixerante difamando unha e outra vez a nosa dignidade. Non hai máis que ve-lo seu perfil para reparar que Manuel tivo como premisa fundamental ser un bo cristián máis que un bo católico.

Estés onde estés, unha grande aperta amigo de tódalas personas que formamos parte do Colectivo LGBT Milhomes da Coruña

Advertisement

 

Churchill e a ética dos idiotas, penetrados polos xermanófilos cal Eduardo VIII, na II Guerra Mundial, Un marica resolveu a vitoria aos aliados!

Non fai moito tempo fíxose veladamente, nun canal de televisión de pago, deses que algúns empregan como distración do xuizo crítico, como é o caso dalgún achegado, a conxetura de que mellor lle iría ao sátrapa Estalin, e cecais a Europa, agrego, se botase man das destrezas dos maricas na Segunda Guerra Mundial, ao contrario de sometelos a indecíbeis reconducións pseudosiquiatricas, ou ao ostracismo do paripé hetero, no gume da histeria producida pola acusada escasez material de época bélica, na federación que doou vinte millóns de varóns naturais da súa xeografía completa, a prol da desaparición do Eixe Nazi. Eixe ao que os cruzados do Reino de España, contribuiron con 20mil guerreiros, asuntazo que non se pauta como debería nos textos de ensino desta reserva católica de occidente que a maioría impasíbel aínda hoxe preconiza, impornos aos millóns de non amoldados ao seu credo, e xentes en xeral sen fe nos ouropeis.

A Churchill, interesáballe un rábano a sorte dos centos de miles de inválidos, zíngaros, xudeos, rojos, homosexuais e demais “pestes” que os fascistas, no seu delirio ignorante e demencial de guerra de exterminio, dos antagonistas absurdos e de esencia NON belixerantes, depositou en contraposición do monolitistimo que impoñía, en fosas comúns ciscadas pola xeografía de Europa oriental enteira; malia iso valeuse dun MARICA, SI, un marica, cando a Alemaña fascista lle colleu a medida ao Reino Unido, para desencriptar mediante o real precursor das computadoras, con enxeñería militar avanzada, as comunicacións reservadas do Reich, empregando por primeira ocasión seica, códigos binarios en materia de contraintelixencia.

O home proseguíu en desenvolvimento de enxeños de contraintelixencia, pero andados os anos, hete aquí que un día medio botou unha zoca fora do armario; e foi sometido a un proceso xurídico-social de escarnio, debido a lexislación saxona en materia de moralidade -até como quen puidese dicir onte-, mais chegou a data na que -non teño agora a certeza do dato concreto-, non sei se o ministro de defensa, o voceiro da policía peudofederal daquel reino irresolúbel, o titular da carteira de interior, ou cal apéndice do Estado inglés, libraron un comunicado de homenaxe póstuma, no que se recoñecía que sen este heroe marica, ate fai pouco represaliado en razón da súa preferencia afectiva, o Reino Unido non se salvaría da ocupación fascista, e os Aliados non restituirían a democracia parlamentaria NO BENELUX, FRANZA, ESCANDINAVIA, ITALIA E GRECIA…

Abel Mendes

Escritor e voluntario do Colectivo LGBT Milhomes da Coruña

 

Diagnósticos vih máis discrecionais, cara unha asumción informada

Achégome polos aledaños do dispensario do especialista en VIH/SIDA., e algúns outros sindromes infecciosos do coruñés Hospital Universitario das Xubias, con relativa irregularidade, por asuntos sen interese para a causa que hogano, debera ocupar a case toda a comunidade, que nunha época da vida fixo a escolla, o se víu obrigado a trocar de compañeiro de cama, coa frecuencia da apetenza, a ruda inconsciencia no caso paradigma do cuarto escuro, as bacanais filohetero tan recorrentes nos lupanares de cada rúa desta Europa farisea, ou a imposición de servizos sexuais retribuídos.

A parella vitalicia énos unha quimera teista inhumana, que leva a moitos varóns, a ridiculez da infidelidade cristiana, das parellas que reciben deles o reiterado recado do VIH, de bastantes das distintas presas do conquistador atado. Por isto hoxe o condon non é un complemento do sexo, é unha tecnoloxía inexcusábel para unha experiencia sexual exenta de risco, se a calquera idade da nosa vida abeiramos dúbidas encol de se a nosa parella vai ser vitalicia, ou pode ter contacto de risco con enfermidades de transmisión sexual.

O afán que move a quen afirma isto évos que malia sensibeis avances, a información encol de VIH resulta, como tantas outras en materia social, un noxiño, e tiveron máis penetración mediática no Estado as boutades de Iribarne encol do condón, ou Bieito XVI(¡), ¡que a razón prática!; baseada na profilaxe da superchería ou a ignorancia.
Hai particulares que todos debéreamos ter presentes, como que as consignas da OMS que son idóneas para o pobo macedonio ou moldavo, non o son asemade acolá no fisterra latino. Non estaría demais por exemplo, que na información que se serve, nos de teléfonos de orientación para o text do VIH, ou nos dípticos dos postos de saúde e información xuvenil, se explicase que alen da opción clásica, do médico de cabeceira, que é unha realidade sexolóxica farto fastidiosa para tantas/os (canto a privacidade), se salientase de semellante xeito que calquera laboratorio de análise con licenza, ou médico internista, pode con enteira destreza solventar esta proba. Proba que á paraindustria antisida lle favorece realizar como se ven a facer, básicamente por motivos estatísticos, causantes de dor social, baratamente reconducibel de existir tal intención, nas mans de quen se abona esta papeleta.

NON HAI MOITA ESPERANZA NO ACTIVISMO GAI DE QUE ESTE PARTICULAR MUDE, CANDO BOTANDO POR CASO, NOS MANUAIS DE SAUDE SEXUAL DIFUNDIDOS EN CENTROS DE ENSINO, SE PON O TIL NA ABONDOSA VASCULARIZACIÓN DO ANO, PARA ACUSAR NA PENETRACIÓN DESTE COMO CONDUCTA CARNAL, UNHA PRÁTICA DE RISCO, SEN EN NINGÚN CASO FACER ALUSIÓN A SEMELLANTE CONXETURA NAS VAXINAS PRE OU POSMENSTRÚADAS. Só lles resta aseveraren aos nosos irmáns escolantes, que o sexo pre e extramatrimonial e insaudábel. 
 

Abel Mendes

Escritor e voluntario do Colectivo LGBT Milhomes da Coruña

 

CASTIDADE PERVERSA

 Ardíalle no peito non hai moito a Nona Inés Vilariño, no refrescante programa de radio conducido por Gerardo Glez. Martin, hoxe por Jacinto Ruiz, de luns a venres nas noites de Radiovoz, para alertar a ouvintes e pais desprevidos, do atentado que o pasado mes de novembro do 2006, viña de perpetrar a vicepresidencia da Xunta, nas bibliotecas de ensino secundario.

Na opinión de millóns de españois, como na desta agradábel tertuliana, a sexualidade é algo tan suxo, que é preferíbel alimentar os bulos, propios de quen como ela, fomos obrigados a manternos firmes na ignorancia, ou no caso dalgúns escollidos, levitar encol da estulticia. Disto resulta que unha iniciativa de Vicepresidendencia, sostida na publicación Infoxove, para que heterosexuais e homosexuais coñezan a propia vida sexual observando unhas elementais pautas de hixiene e saúde, que a conclusión para aqueles millóns de españois e ela , sexa un atentado ao senso común digno dalgunha fogueira.

¿E ben; a qué ven esta croniquiña? Seméllame oportuna para lembrar que nos colexios privados, case ¡ningún! concertado por certo, como en moitos outros eidos vencellados ao tratamento da adolescencia, non se teñen interesadamente presentes estatísticas municipais, autonómicas, estatais, ou as máis escaldantes da OMS., que nos avisan sen grandes variacións de que en occidente, os adolescentes principian a súa vida sexual frecuentemente dun xeito nada previsorio.

É esta unha cara responsabilidade que non podemos atribuirlle a eles na España, en todo caso víctimas dobres dunha sociedade teocrática, e un sistema educativo que se inhive

Abel Méndes

Voluntario do Colectivo LGBT Milhomes da Coruña

 

PADRÓNS FAMILIARES CONTRAEDUCATIVOS E COEDUCACIÓN

 
En atención a agresión que os conselleiros de educación, das autonomías populares de España, nas declaracións verquidas últimamente en toda a prensa xeneralista, contra a institución do ensino público obrigatorio, cuxo orzamento financiamos todos, aínda converténdonos en vítimas do barbarismo falocrático, que indistintamente o xerencia, quer no ámbito do centro público, como no concertado e clerical, e valéndome do tomista dereito a defensa, que a santa Inquisición nos outorgou xunto con Galileo, a blasfemos, herexes e ateos, coa miña circunstancia de marica como significativo antecedente, hei de expresarlle a estes funcionarios, algunhas das miñas dexeneracións, para o que o catolicismo orgánico, non ten a atribución de concederme licenza, neste celebrado foro galaico, salvo ao prezo do golpe de estado que o bispado “gescartérico” de Valladolid, como Compostela ou Mondoñedo, etc, nos teñen sempre gardado nas súas mangas de rapina, dende os cuartelarios vales dos caídos parroquiais, que vampirizan na Galiza como en Valencia nada menos, a consellería de Educación e Cultura.
A familia non posúe no noso Estado outra competencia encol da educación erótica, que a específica verbo das liberdades individuais recollidas na Carta Magna do 78.
Coido que é o Estado español en exclusiva hoxe, ao traveso das autonomías, que son Estado aínda co apesadumamento de tantos, quen ha de vertebrar educativamente as nosas sociedades, coa administración pública do ensino obrigatorio, da que a nosa Conferencia Episcopal, lle prohibimos a franquista atribución de participar, senón para instruir aos meus condidadás, nas luces do seu subrepticio Catecismo (que nos foi imposto na transición, manu militari), sometida a non parasitar o goberno de entre outras liberdades, a da bragueta da mocidade, cuxa soberanía fica expresado na Carta Magna, reside na integridade dos cidadás maricas, transexuais, bisexuais e heterosexuais xóvenes do Reino, e non nos súbditos do Vaticano, con seus decrépitos funcionarios das consellerías de educación, por moito que isto socave a súa aplicada labor confesa, de excluir a ledicia anal gai dos plans de estudo, e con iso se perxudique a liquidez da tesourería das bulas, que o Estado aconfesional, non lle prohibimos arbitrar.
Do mesmo xeito que o noso ordenamento xurídico, prohibe ás familias musulmás, a mutilación do clítoris das adolescentes, das cales o noso Estado, lle atribúe a patria potestade, e en virtude da soberanía que os maricas avangardamos, en contra do imperialista falocentrismo e a súa institución familiar contraeducadora católica, que como a musulmá exclúe aos maricas, da soberanía dos nosos rectos, e demais atributos carnais de calquera fillo de veciño, ao igual que subxugan a vulva de nosas nais, para soster o imperio Vaticano, que como súbditos nos explota, someténdonos ao barbarismo do Noso Pai, ou outras indignidades mercantiles, do cepillo dos nosos párrocos e o seu excluínte rito aculturizador, felizmente ceifado da nosa Carta Magna, merced a institución do ensino público obrigatorio; este ensino, como viña dicindo, en virtude da soberanía que os gais avangardamos, obriga ao Estado a educar as sociedades que o integran, dende a infancia, na TOLERANCIA do erotismo propio da nosa afectiva natureza, ancha cuestión á que non tiveron acceso as Españas, pola cartesiana senrazón do descoñecemento, ao que o imperio Vaticano somete as súas vasalas, e do que Rousseau nos rescatou aos galegos no ano 36, co intermedio do Partido Galeguista (hoxe PNG., integrado no BNG. fai anos), a tempo de que os maricas de A Coruña, que se deron superposto a nosa INCONSTITUCIONAL educación sexual familiar, poidamos esixirlles aos prolixos funcionarios da Obra vaticana, con grande penetración nas consellerías de educación, de toda a xeografía hispana, que se metan o seu credo onde teñan oco, e cumpran o mandato Estatal de educar a Galiza no erotismo, sin sustraernos a súa transversalidade afectiva.
De non ser así, a ninguén ha de extrañar que eu, mais que estes prolixos funcionarios teñan falocráticamente concedida a prerrogativa de nomear, de entre os seus confesionais irmáns da maxistratura, ao fiscal e ao presidente do tribunal que o pode enxuizar, acuse a estas politicas de seren unhas delincuentas da peor calaña, orixe do oprobio que conduce ao marica galego, a indignidade do executado na súa adolescencia, a miseria do autoexilado na súa xuventude, a devastación afectiva na súa madurez, ou ao existencialismo do suicida na súa vellez, enterrándonos en vida dende a infancia. Porque a nosa razón de ser, a nosa AFECTIVIDADE, insurxe a súa monárquica falocracia imperial, milenariamente afanada en chupar o sangue dos pobos, co único dispendio do alimento que só a uns poucos alcanza, para que con nos sobreviva, o perverso mercadeo universal do seu santo xenocidio, que Deus obra (¡), co monopolio de todas as violencias, ás que o Concilio Vaticano II, incorporou para nos a violencia electoral, introducindo na democracia a súa envelenada e bárbara mentira.

Abel Mendes

Voluntario do Colectivo LGBT Milhomes da Coruña

 

Xuiz burlado

A tres anos da penosa sentenza do xuizo no que se exculpou aos salvapatrias Marcos Rico P., Diego Real C. e Julio Teijido M., de ter protagonizado a agresión na que X. Enrique P.Q., saeu ferido de arma branca, e con contusións no rostro eu, continúa a haber aspectos do asunto que me levan a pensar, que a Policía Nacional implicouse na defensa dos denunciados.

 

  Para principiar, a acusación que eu formulara en comisaría foi que estes salvapatrias integraban unha banda, o que me foi atrancado polo axente ao cárrego, e secundaran xunto ao seu grupo este ATENTADO HOMÓFOBO, sen identificar, pola atrofia profesional da policia, aos autores das lesións. 

 

   Hei de recoñecer que me custa ser imparcial, posto que a min, baixo a orde do compañeiro de goberno de Núñez. Feijoo, o oscuro Diz Guedes, policias nacionais de servicio arrincáronme un dente, por aparentar ser un delincuente de tipo homosexual, renuente a ser identificado case diariamente, na mesma paraxe urbana na que ausentándose os uniformados, os salvapatrias me facían obxecto de batida, como coido lembrar acontecía na madrugada do 17 de setembro do 97, ou na do 8 de novembro do 98, ou como noutras ocasións posteriores, nas que fun testemuña de que o centinela da Xefatura Provincial de Policía o era comigo, mais sendo eu inxenuo, na maior da impasividades.

 

   Cando dei alerta de que os salvapatrias me identificaran, na praza do Humor, as 00:50 do 19 de agosto do 2001, a Policía Nacional acudíu despois de cinco rechamadas, as 4:50, para tomar os datos de tres elementos, porque houbo interese en que o grupo, que esta noite sobrepasaba a ducia, se esvaese, posto que dado a súa localización posterior, en r./Juán Canalejo, deberían teren sido identificados pola policía camuflada que pulula sempre nas noites nesa zona.

 

   Logo da identificación do acusado discapacitado, parámetro que eu ignoraba e que me foi advertido pola policía, esta tentou persuadirme de retirar a denuncia contra el, este Millán Astrayciño de afeizon polo Teresa Herrera, que segundo afirmaron os axentes, non é quen de matar un mosquito.

 

   O grupo de salvapatrias víu dalgún xeito CONSTATADA a súa vertebración, no testemuño da exnamorada dun dos acusados, pero a Policía Nacional non instruíu ningunha dilixencia ao efecto, con escarnio para o uniforme, co que a asociación destes delincuentes non foi suxecto de consideración punibel.

  

Continuaron producíndose agresións, pero é de salientar que estas incidencias NON atinxen só a persoa de X. Enrique ou eu; posto que houbo máis vitimas, que pasaron por atención médica primaria ou de urxencia, en múltiples ocasións, sen delatar en nigún caso, quen foron os agresores, e clama ao ceo, que moito menos se mencionou onde, nin o grotesco por qué da presenza dos agredidos, nunha caza que nalgún caso, contou con estímulo por elementos uniformados, en virtude do que os neonazis, converteron esta aberración cidadana, en exercicio da velada festa patriótica, de sanar moendo  a paus ao homosexual.

  

Abel Mendes

Voluntario Colectivo LGBT Milhomes da Coruña

 

Unha exposición do CGAC repasa a diversidade sexual na arte desde os anos 60

O Centro Galego de Arte Contemporánea (CGAC) inaugurará o 14 de maio a exposición «En todas as partes», na que se repasa a diversidade sexual na arte desde os anos sesenta.

A mostra estará composta por 150 obras de máis de 70 artistas e é un proxecto comisariado por Juan Vicente Aliaga.

«En todas as partes» presenta unha panorámica sobre as representacións e narracións da diversidade sexual na arte desde os anos sesenta ata a actualidade, segundo informou o museo compostelán.

Con esta mostra, Juan Vicente Aliaga continúa o seu proxecto no centro compostelán a partir do punto onde quedou a exposición «A batalla dúas xéneros», presentada en 2007.

Centrada entón no momento fundacional que foron os anos setenta para o feminismo e as teorías de xénero, Aliaga dilata agora a dimensión temporal da súa investigación e abarca a multiplicidad de expresións sexuais identificadas coas siglas LGTBQ (lesbiana, gai, transexual, bisexual e queer).

A exposición está estruturada ao redor de varias seccións coas que, a partir dos conceptos e ideas relacionadas cun período histórico concreto, o comisario propón trazar guías para comprender algunhas claves estéticas e experiencias complexas.

O título da exposición, «En todas as partes», fai referencia a que as imaxes, as representacións, a cultura visual e a política que se desprende das obras seleccionadas proceden dun número variado de países, distintos e distantes entre si.

Alude, así mesmo, segundo a mesma fonte, «a realidades humanas, desexos, comportamentos, hábitos e formas de vida extensibles a todo o planeta, á marxe da cor da pel, da lingua, da relixión e da ideoloxía: a diversidade sexual é global».

A exposición ocupará o soto e a planta baixa do CGAC durante catro meses, e complementarase cun seminario, un ciclo de cine e vídeo, e un taller.

 

A última: Parvadas de Paco Vázquez

 Este home non ten remedio: Ou minte ou reventa. No Faro de Vigo e na Opinión da Coruña (tal vez en máis xornais do 10 de abril) di que en España hai un ataque planificado contra a Igrexa Católica. Vaia parvada! Acaban de subir a asignación dos diñeiros na recaudación de fazenda, máis e máis rúas son pechadas para as súas procesións (polo menos en Galicia), os receben con boas verbas nas institucións do Estado (todo o contrario do que fan eles) e… Disque están perseguidos!

Para nada. Aínda máis, o movimento laicista vai a remolque das parvadas que promulgan unha e outra vez bispos, arcebispos e o papa. O caso é que nos teñen estresados de tanto como temos que responder as súas parvadas. O da orde e planificación do anticatolicismo o poderá dicir porque non imos atropelando como os adoradores da “ branca pomba” e o do planificado será porque as cousas as pensamos antes de rebuznalas, como fan outros.

            Esta mesma semana santa camiñábamos dous membros do Colectivo Milhomes (Miguel e Jose), e nos atopábamos as bandeiras do concello na Praza de María Pita a media asta.

Pensamos que era polas víctimas do terremoto de Italia, pero non era iso. Estivemos dando máis voltas ó tema ata que reparamos que era venres santo e as gradas que estaban instaladas diante do concello eran para unha romaría católica. Pois si, o concello tiña as bandeiras a media asta porque se conmemora a morte de Cristo. O concello  hoxe ponse de xeonllos ante os católicos, e non será estraño que mañá teña que face-lo mesmo ante alá e honrar a morte dos terroristas islámicos. E o terán que facer por puro trato de igualdade. Así que estamos apañados. Aínda estamos esperando a que en xuño de calquer ano onde a bandeira do arco da vella na portada do concello como xa sucedeu noutras cidades (non fai falta viaxar lonxe:Vigo por exemplo)

           Este indocumentado de Paco pode dicir parvadas en relación ó aborto (como se pode ler no artigo) porque el mesmo foi responsável de que ó longo de moitos anos os museos científicos coruñeses ocultaran todas as verdades da ciencia que non querían ver os católicos; deste xeito teñen á xente enganada e a utilizan ó seu antoxo como borregos.

           Maniféstase como católico. Ten miles de metros cadrados de vivendas na Mariña da Coruña e acumula un patrimonio económico brutal, mentres o mundo está cheo de fame e pobreza. Se por un momento cristo pasara pola terra tería que darlle latigazos como ós mercaderes do templo.

 Voluntari@s Colectivo LGBT Milhomes de A Coruña

 

La Opinión – Estatísticas Matrimonios LGBT en Galicia

   O periódico “La Opinión de A Coruña” do 2 de abril deixou en evidencia  ós galegos e a verdade é que quedamos nunha mala posición. Con todo tiveron misericordia de nós e non fixeron unha análise social dos datos.

            Se contaban as bodas de lesbianas e gays que se celebraran no Estado Español, coa pormenorización por Comunidades. A cousa foi moi simple só Castilla y León, Extremadura e La Rioja teñen un índice de bodas, ou o que é o mesmo, modernidade e respeto nas súas cidadanías, menor que o galego. Aínda podiamos sentir a vanidade de poder mirar con arogancia a outras Comunidades que semella que están peor que nós: pois non. Vai resultar que non, que son eles os que poden mirarnos así.

            Quen teña xuizo sabe que lesbianas e gays sentímonos máis libres nas grandes áreas metropolitanas, por ser nelas onde hai máis anonimato para levar o noso estilo de vida.

A conclusión que obtemos é que as áreas metropolitanas galegas (Vigo e A Coruña) moito máis grandes que as das respectivas Comunidades que teñen menos bodas que nós constitúen un fracaso social. 

            Poñamos un exemplo: Extremadura está na cola co 0.34% de bodas LGBT e Galicia chega ó 0.66%, nin dobramos o seu índice. Mais Extremadura está tres veces máis despoboada que Galicia (tal vez o traballo man a man entre colectivos LGBT e a Junta de Extremadura influira de forma positiva nestas estatísticas)

Voluntari@s Colectivo LGBT Milhomes de A Coruña 

 

 

Acabemos coa LGBTfobia nas Universidades!!

Unha das campañas permanentes do Colectivo Milhomes é  “a  loita contra a homofobia, lesbofobia, bifobia, transfobia e serofobia co obxectivo de conseguir unha sociedade coruñesa e galega na que se respecten os diretos humanos e igualdade real da población LGBT e con VIH en tódolos ámbitos da vida cotiá.”

Un dos ámbitos da vida cotiá onde por desgraza foi e aínda continúa a ser violada a igualdade e os direitos humanos reflectidos nas leis é a universidade. Se non hai moito tempo, soubemos que baixo a autorización do rector da Universitat de Barcelona os Mossos de Esquadra agredían físicamente os estudantes que se manifestaban contra a reforma dos planos de estudo, o pasmo continúa.

Vemos como continuamente  e con total impunidade determinados docentes aprovéitanse dunha posición de poder para intentar impor as súas crenzas discriminatorias e cheas de perxuizos/prexuizos  Persoas que cheas de raiba e odio. Ensinémoslle que os únicos doentes son eles ou elas. Que padecen unha doenza moi grave (a lesbofobia, a homofobia, a bifobia e a transfobia) que ten curación indo a consulta d@ psiquiatra ou psicolog@ (sempre que non sexa un tal Polaino)

Ciberacción: “Pola curación da homófoba Gloria María Tomás y Garrido”

Máis info: http://www.facebook.com/home.php?#/group.php?gid=74650716782&ref=nf

Podedes enviar emails e cartas solicitando a súa destitución ós seguintes enderezos:

Universidad Católica San Antonio de Murcia
Rectora Magnífica
Excma. Sra. D.ª Josefina García Lozano
Campus de los Jerónimos s/n, 30107 GUADALUPE (MURCIA)

Correo electrónico: rectorado@ucam.edu

Ciberacción: “Protesta pola eliminación dos seminarios do profesor homófobo da USC Francisco Javier Marcó e apoia a súa curación”

Un catedrático da Universidade de Santiago de Compostela alinéase coas tesis máis discriminatorias da igrexa católica: Francisco Javier Marcó, catedrático de Fisioloxía Animal na Facultade de Bioloxía. Fixo unha proposición dunha subida dun punto e medio  na nota aos alumnos que participen nuns seminarios que imparte él e nos que en los que arremete contra o proxecto de reforma da lei do aborto, os preservativos y os homosexuais. O decano desa facultade adevertiulle de que de seguir con esa actitude se lle abrirá un expediente.

Escribe:

 Excmo Decano da facultade de Bioloxía

Avda López Gómez de Marzo s/n, 15782
Santiago de Compostela – A Coruña

zbiodeca@usc.es  

Telf 981 597 154